2016-03-18, nrc, by Mischa Spel
Dankzij Pierre Audi heeft Amsterdam een rijke traditie op het gebied van ritueel muziektheater. De luisterrijke tover van Messiaens St. Francois d’Asisse, de speelse originaliteit van Tea van Tan Dun en de imposante schoonheid van Claude Viviers Rêves d’un Marco Polo (om er een paar te noemen) stelden een maat die Only the sound remains niet steeds haalt, voornamelijk doordat de intimiteit van de operaatjes wringt met de grote zaal.
Ook de rol van elektronica is niet overal even effectief. De stem van Jaroussky wordt ‘hemels’ vervormd – maar juist in natuurgedaante weet hij vaak een treffender gevoel van onthechting op te roepen.
~
Thanks to Pierre Audi Amsterdam has a rich tradition of ritual music theatre. The lustrous magic of Messiaen’s St. Francois d’Asisse, the playful originality of Tea by Tan Dun and the impressive beauty of Claude Vivier’s Rêves d’un Marco Polo (to name a few) set a standard that Only The Sound Remains doesn’t always live up to, mainly because the intimacy of the opera conflicts with the spacious hall.
Also, the role of the electronics is not always effective. Jaroussky’s voice is ‘heavenly’ distorted – however, in its natural form, he often manages to evoke a more effective sense of detachment.
Source/Read more: [x]
